อภินิหารไคร์ทา (ภาคแรก).... ความทรงจำที่หวนคืน

ชีวิตนั้น....มหัศจรรย์
ศรัทธา....คือพลังอันยิ่งใหญ่
ความฝัน....จรรโลงโลก
ความรัก....สร้างทุกอย่าง
ความชิงชัง....กลับทำลายล้าง


 
.......ณ ที่แห่งนั้น  ชาวเฌอมีพรสวรรค์ในการเพาะปลูกอย่างน่าอัศจรรย์....ชาวภูเมฆาดั่งปักษามีปีกบินได้....ชาวมินดาประหนึ่งมัจฉาผู้ว่องไวในสายน้ำ....พวกเขาอยู่ในดินแดนคู่ขนาน มีสายสัมพันธ์โยงใยมาดึงเธอและเขากลับไปเพื่อแก้ไขปัญหาค้างคาที่ก่อให้เกิดความแค้นและการทำลายล้างให้จบสิ้น..... ตั้งแต่สวมไคร์ทาแห่งดินชีวิตเด็กสาวก็พลิกผันจากสามัญชนสู่ผู้นำสูงสุดแห่งเฌอ ความทรงจำบางตอนได้หวนคืน พบเจอกับการต่อสู้กับจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยม เรื่องราวมหัศจรรย์ ความรัก มิตรภาพ สงคราม และการเสียสละ ทว่าการต่อสู้ครั้งนี้มีชายหนุ่มสองคนพร้อมสละชีวิตเพื่อปกป้องเธอ คนหนึ่งเป็นดั่งฝันอีกคนนั้นก็ผูกพันมาเนิ่นนาน สุดท้ายเสียงหัวใจจะตอบว่าควรเลือกใคร.....
 

ตัวอย่าง      


 

ชายหนุ่มลงจากม้ามองดูด้วยแววตาของความเจ็บปวด เขาอุ้มเด็กหญิงลงจากหลังม้าอย่างเร่งด่วน แล้วย่อตัวลงเบื้องหน้าเธอ จากนั้นจึงถอดปลอกแขนนั้นออก หญิงสาวที่ตามมาลงจากม้าแล้วถามว่า

            “องค์จักรพรรดิ ทรงถอดไคร์ทาแห่งดินออกทำไม”

            “เจ้าจงพาอารยาลูกข้าหนีไปยังภูเมฆา พร้อมไคร์ทา แต่หากไม่ทันให้ข้ามไปยังดินแดนสุดขอบฟ้า ข้าจะต้องกลับไปปกป้องบ้านเมืองของข้า” เขาสั่งการขณะกำลังจะสวมปลอกแขนให้แก่เด็กหญิง

            ทว่าปลอกแขนยังไม่ทันสัมผัสกับแขนเด็กหญิง ลูกธนูดอกหนึ่งใสราวน้ำแข็งพุ่งมาอย่างรวดเร็วปานกระสุนปืนทะลุอกซ้ายชายผู้นั้นและเด็กหญิง ไปปักยังต้นไม้ใหญ่เบื้องหลังเสียงดังปึ๊ก! จนอารยาตกใจสะดุ้งตื่น
 

******************************

 

“นั่นพระองค์จะไปไหนหรือ เจ้าหญิง”

“โพคาน....ภูเมฆา” นางตอบแล้วขึ้นไปนั่งบนหลังนกเวหา ราวินรู้สึกผิดหวังอย่างแรง

“เจ้าหญิงจะหนีอย่างนั้นหรือ...พระองค์ผู้เป็นเจ้าหญิงแห่งเฌอจะทิ้งบ้านเมืองตัวเองไปแล้วปล่อยให้เจ้าชายชาอัน ผู้ไม่ใช่สายเลือดเฌอสู้อยู่เพียงลำพัง พระองค์ทำได้อย่างไร”

เจ้าหญิงมาริสาจ้องเขาเขม็งด้วยความโกรธ ไม่มีใครกล้าว่านางถึงขนาดนี้ นางจึงย้อนใส่ทันใด

“เจ้าถือดีอย่างไรมาว่าข้า ไม่ใช่เพราะมินดาของเจ้าหรือ เฌอถึงได้เดือดร้อนไม่สิ้นสุด”

            “แต่มินดาอย่างข้าจะไม่หนี ข้าจะอยู่ที่นี่ปกป้องแผ่นดินที่มีพระคุณต่อข้าร่วมกับผู้กล้าและเสียสละทุกคน ข้าไม่ขลาดเหมือนท่าน หากท่านก้าวออกจากแผ่นดินเฌอไปก็ควรถอดมงกุฎอันทรงเกียรติของเจ้าหญิงแห่งเฌอนั้นออกเสีย เพราะท่านไม่เหมาะสมที่จะสวมมัน” เจ้าหญิงมาริสาโกรธจัดขบฟันกรอด มองมินดาพลัดถิ่นผู้โอหังราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ